SYNTRWFE KOKKALIKE
O SYNTRWFOS MPARTZOKAS

Δ.Δ.: Αδέλφια έχεις;

Γ.ΜΠ.: Εχω μια αδελφή δύο χρόνια μεγαλύτερη. Η πρώτη ανάμνηση του πατέρα μου που έχω ήταν από τη Λέρο, όταν πήγα τεσσάρων ετών με τη μάνα μου, τον είδαμε μια μέρα και φύγαμε. Βγήκε με τη Μεταπολίτευση το ’74.

Δ.Δ.: Και ήταν «αμετανόητος».

Γ.ΜΠ.: Ναι, δεν υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας.

Δ.Δ.: Ούτε εσύ θα την υπέγραφες στη θέση του;

Γ.ΜΠ.: Εγώ αναρωτήθηκα. Με την έννοια ότι για εμάς που ήμασταν πίσω, την οικογένειά του, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Για τη μητέρα μου με τα δύο παιδιά.

Δ.Δ.: Η μητέρα δούλευε;

Γ.ΜΠ.: Η μητέρα δεν δούλευε γιατί είχε δύο παιδιά να μεγαλώνει.

Δ.Δ.: Και πώς ζούσατε;

Γ.ΜΠ.: Ο πατέρας μου πριν συλληφθεί ήταν οικονομολόγος, φυσικά τα χρήματα τελείωσαν κάποια στιγμή, αλλά ευτυχώς και η οικογένεια της μάνας μου και η οικογένεια του πατέρα μου, που ήταν αρκετά αδέλφια, φρόντισαν σε όλο αυτό το διάστημα να βοηθούν.

Δ.Δ.: Εσύ θα υπέγραφες λοιπόν;

Γ.ΜΠ.: Οχι. Αλλά κάποια στιγμή, όταν ήμουν μικρός, αναρωτήθηκα «γιατί δεν υπέγραφε ο πατέρας μου; Γιατί δεν γύριζε πίσω;». Μεγαλώναμε χωρίς πατρική φιγούρα μέσα στο σπίτι. Μπαίνανε ασφαλίτες μέσα στο σπίτι και ψάχνανε. Μου έχει περιγράψει εικόνα η μάνα μου, όταν ήμουν μωρό, να περιμένουν οι ασφαλίτες στο σπίτι, να κάθονται μέσα στο σαλόνι, κι εγώ νόμιζα ότι είναι κάποιοι συγγενείς και πήγαινα στα πόδια τους. Ή έκαναν αιφνιδιαστικούς ελέγχους και έψαχναν κάτω από τα κρεβάτια.